ภาวนาช่วงนี้มักมีอุปสรรค จึงเปลี่ยนมาใช้การสวดบทมหาจักรพรรดิ์ ควบคู่กับบริกรรมพุทโธไว้ที่กลางอก เวลาที่จิตออกนอก พยายามกลับมารู้ลมหายใจ แต่ยังมีการบังคับจิตอยู่บ้าง

คำถาม:

หลวงพ่อ:

ก็ใช้ได้อยู่ แต่อย่าบังคับจิตเยอะนัก ขณะนี้เราควบคุมจิตมากไปนิดหนึ่ง คล้ายๆ ครูที่ดุคอยจ้องนักเรียนไว้ ถ้าเราเป็นครูดุจ้องนักเรียน เด็กก็นิ่งหมดเลย เราก็บอกจิตเรานิ่งแล้ว เด็กมันนิ่งหมดแล้ว ถ้าไปจ้องรุนแรง ไม่ดีหรอก บทนั้นควรจะใช้ชื่อให้ถูกคือบทจักรพรรดิ์ หลวงปู่ดู่ท่านเรียกบทบูชาพระ ในนั้นไม่ได้มีอะไรเกี่ยวกับจักรพรรดิ์สักนิดเลย คนรุ่นหลังอยากมีโชค มีลาภ มีอะไร  ก็แต่ง เปลี่ยนชื่อไป ท่องไปหวังว่าจะรวย จะอย่างโน้นอย่างนี้ ผิดวัตถุประสงค์ของครูบาอาจารย์ มันแค่บทบูชาพระเท่านั้นเอง

ฉะนั้นเราพยายามรักษาคำสอน ของครูบาอาจารย์ที่ดีๆ เอาไว้ ทุกวันนี้มันบิด บิดไป สนองกิเลส คนส่วนใหญ่มันอยากรวย ครูบาอาจารย์รุ่นหลังท่านก็ฉลาดเหมือนกัน อยากรวยก็ให้มันสวดแล้วรวย สวดไปเรื่อยๆ มันก็ได้สมาธิ แต่ถ้าไม่มีปัญญาประกอบ สวดแล้วก็เมื่อไรจะรวย เมื่อไรจะรวย ตราบใดที่อยากรวย ขณะนั้นยังจนอยู่ คนที่รวยคือคนพอ ถ้าพอแล้ว รวยแล้ว มีแสนล้านมันยังไม่พอ อันนี้ยังจน  ปรับเรื่องไปบังคับมันเยอะไปหน่อย ปรับความคิดความเห็นใหม่ ปฏิบัติเพื่อให้มีสติ รู้กายอย่างที่กายเป็น รู้ใจอย่างที่ใจเป็น จะสวดบทไหนก็ได้ สวด ก. เอ๋ย ก. ไก่ ข. ไข่อยู่ในเล้าก็ได้ เหมือนกันหมดล่ะ บทสวดทั้งหลายมันเป็นเหยื่อล่อ เหยื่อล่อ

ถ้าเราสวดไปแล้ว จิตเราหนีไป เรารู้ทัน จิตเราไปอยู่กับบทสวด เรารู้ทัน อย่างนี้ถึงจะใช้ได้ ส่วนถ้าจะสวดบูชาพระ ก็ให้คิดถึงพระ ไม่เอาความโลภไปใส่พระ สวดแล้วก็ขอโน้นขอนี้อะไรนี้ สวดแล้วมีความโลภแทรกเข้าไป ครูบาอาจารย์ไม่ได้สอนอย่างนั้นหรอก ครูบาอาจารย์ไม่ธรรมดา หลวงปู่ดู่ไม่ธรรมดา หลวงพ่อไม่เคยเจอท่านหรอก แต่ได้อ่านธรรมะท่าน ไม่ธรรมดาหรอก แล้วก็ไม่ได้สอนใครเป็นไปโพธิสัตว์อะไร ท่านสอนให้ไปพระนิพพาน ท่านสอนอย่างนี้ แต่ใครไปนิพพานไม่ได้ ก็สะสมบารมีไป เดี๋ยววันข้างหน้าก็ไปนิพพานได้ จะเป็นโพธิสัตว์ เป็นอะไรก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง