ปี ๒๕๖๖

อันแรกเลยศีล 5 ต้องรักษา
ทุกวันต้องทำในรูปแบบ
เลือกอารมณ์กรรมฐานมาสักอย่างหนึ่ง
ที่เราถนัด ที่เราอยู่ด้วยแล้วเรามีความสุข
เราก็อยู่กับอารมณ์อันนั้นไปด้วยความมีสติ
ไม่เพลิดเพลินในอารมณ์อันนั้น
ไม่ไปเพ่งจ้องในอารมณ์อันนั้น
ไม่หลงลืมอารมณ์นั้น
อยู่กับมันด้วยความเป็นกลางสบายๆ
จิตก็จะสงบ จิตได้พักผ่อน จิตจะมีแรงขึ้นมา
แล้วการที่เราทำกรรมฐานแล้วเราคอยรู้เท่าทันจิตตัวเองด้วย
นอกจากจะสงบ เรายังจะได้สมาธิอีกชนิดหนึ่งแถมมาด้วย
คือจิตจะตั้งมั่นอัตโนมัติ
พอตั้งมั่นแล้วก็มีแรงแล้วก็ต้องเดินปัญญา
พวกเราเดินปัญญาในฌานได้ไม่กี่คนหรอก
เราก็เดินปัญญาอยู่ข้างนอกนี้ล่ะ
ตาเห็นรูป หูได้ยินเสียง
จมูกได้กลิ่น ลิ้นกระทบรส
กายกระทบสัมผัส ใจกระทบความคิดนึกปรุงแต่ง
แล้วจิตเราเกิดปฏิกิริยาขึ้นมา
เกิดสุขให้รู้ เกิดทุกข์ก็ให้รู้ เกิดกุศลก็ให้รู้
เกิดโลภก็ให้รู้ เกิดโกรธก็ให้รู้
เกิดหลงก็ให้รู้ ฟุ้งซ่านก็รู้ หดหู่ก็รู้
ตามรู้ตามเห็นไปเรื่อยๆ
แล้วต่อไปปัญญามันก็พอกพูนขึ้น
ถึงจุดหนึ่งก็จะเข้าสู่สังขารุเปกขาญาณ
มันรู้จริงแล้วว่าทุกสิ่งทุกอย่างเกิดแล้วดับ มันก็เลยเป็นกลาง
ไม่หลงยินดีกับสุข ไม่หลงยินร้ายกับทุกข์
ไม่หลงยินดีกับกุศล ไม่หลงยินร้ายกับอกุศล
ถ้าเดินปัญญาถึงจุดนี้
เราเข้ามาสู่ประตูของอริยมรรคอริยผลแล้ว
ถ้าบุญบารมีเราสะสมมาเพียงพอ อริยมรรคอริยผลจะเกิดขึ้น
ไม่มีใครสั่งจิตให้เกิดอริยมรรคอริยผลได้
จิตเกิดอริยมรรคอริยผลของจิตเอง
เมื่อศีล สมาธิ ปัญญานั้นสมบูรณ์แก่รอบแล้ว

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช
มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช
17 ธันวาคม 2566