แผ่นที่ ๗๖

พอสูญเสียถึงจะรู้ค่า นี่จุดอ่อนของมนุษย์
ดูมีสติมีปัญญามาก
แต่สูญเสียแล้วถึงจะรู้คุณค่าของสิ่งที่เสียไป
มีอยู่ไม่ค่อยเห็นคุณค่า
อย่างธรรมะเหมือนกัน ธรรมะเป็นของมีคุณค่า
แต่เอาไว้ก่อน ขอเอาเรื่องที่ไม่มีสาระก่อน
เวลาที่จะปฏิบัติธรรมมีน้อย
เรากลับเอาไว้ก่อนๆ ขอไปทำอย่างอื่นก่อน
เช่น ตระเวนทำบุญ ๙ วัด ไปกราบพระอรหันต์ที่โน่นที่นี่
เราก็แต่งเอาเองว่าใครเป็นพระอรหันต์
ทำไมเราทิ้งการเจริญสติในปัจจุบันของเราไป
ของสำคัญที่สุด
เรารักตัวเองที่สุด แต่เราละเลย
ลืมตัวเองตลอดเวลา เรียกว่าประมาท

ความประมาทของคน กับความประมาทของสัตว์นั้นไม่เท่ากัน
สัตว์ประมาทมันก็แค่เผลอ แล้วก็โดนกัดตาย โดนกิน
คนมีสติมีปัญญา แต่กลับประมาท
ละเลยไม่ทำสิ่งที่ควรทำ
ไม่งดเว้นสิ่งที่ควรงดเว้น
อย่างนี้เรียกว่าประมาท น่าสังเวชยิ่งกว่าสัตว์อีก
เพราะสัตว์มันอยู่ในอบาย ไม่มีสติไม่มีปัญญาอะไร
มันยังพยายามรักษาตัวมัน บางทีมันก็พยายามรักษาลูกมัน
ปกป้องลูก ตัวมันตายก็มีแต่ยอมให้ลูกรอด
มันทำหน้าที่ของมันเท่าที่มันทำได้
เรามีหน้าที่สำคัญ คือพัฒนาตัวเอง
เรากลับละเลย วันๆ เที่ยวเล่นไปเรื่อยๆ
กระทั่งเที่ยววัด เข้าวัดโน้นออกวัดนี้
หาสาระอะไรไม่ได้
ไม่ได้หลัก ไม่ได้แก่นของการปฏิบัติสักที
ถ้าจะเรียนเรื่องปฏิบัติ ที่หลวงพ่อสอนให้นั้นพอเหลือเฟือแล้ว