คอร์สกลุ่มธรรมทาน ก.พ. ๒๕๕๙

"ถึงจุดนึงใจเป็นกลางกับความเสื่อมและความเจริญ พอใจเป็นกลางกับความเสื่อมและความเจริญ สมาธิมากหรือน้อยก็ไม่ใช่ปัญหา เพราะใจเป็นกลางซะแล้ว จิตที่เป็นกลางเป็นจิตที่มีสมาธิในตัว อันเนี้ยเป็นความกลางด้วยสติปัญญา เป็นความกลางด้วยใจที่ฉลาดเต็มที่แล้ว ใจนะหมองไปนิดหน่อยก็ไม่ได้มีปัญหา ใจเป็นอะไรก็ไม่ได้มีปัญหาทั้งสิ้น เพราะว่าฉลาดมากพอที่จะเห็นทุกสภาวะ ไม่ว่าเป็นกุศลหรือเป็นอกุศล ไม่ว่าสว่างหรือมืด ไม่ว่าปราณีตหรือหยาบ ก็ล้วนแต่ แสดงไตรลักษณ์ เกิดแล้วดับ บังคับบัญชาไม่ได้ รักษาไม่ได้จริง ของเหล่านี้ก็กลายเป็นของนอกไป

เราต้องภาวนาจนได้ความเป็นกลางตรงนี้ ทุกคนจะต้องเดินมาให้ถึงความเป็นกลางนี้ให้ได้ แต่ว่ามันจะเป็นกลางตรงนี้ได้ มันต้องเห็นมากพอ ก็ต้องเรียนรู้มากพอว่า มันก็เป็นยังงี้แหละ ทั้งหมดเจริญแล้วเสื่อม เจริญแล้วเสื่อม เกิดแล้วดับ บังคับไม่ได้ ไม่มีสาระแก่นสารอะไร ยึดตัวไหนไว้ ก็ทุกข์เพราะตัวนั้น พวกเรามีความสุขที่จะภาวนาดี วันไหนที่พวกเราภาวนาไม่ดีเราจะมีความทุกข์ พวกเรามีความสุขที่จิตมีพลัง วันไหนจิตเสื่อมพลังตกเราจะทุกข์ งั้นเรามีความสุขเพราะอะไร เราจะทุกข์เพราะอันนั้น จนในที่สุด ฉลาดมากพอแล้วว่าทุกตัวมันก็เป็นเงี้ย มันเป็นไปตามเหตุปัจจัย มันทำอะไรไม่ได้หรอก ใจเป็นกลางอย่างแท้จริง มันก็ไม่เสื่อม"

คุณประสาน พุทธกุลสมศิริ - สิ่งใดที่ทำให้เรามีความสุข เราจะมีความทุกข์เพราะสิ่งนั้น - คอร์สกลุ่มธรรมทาน วันที่ ๒๑ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๙ (psn590221B)