คุณแม่ชีอรนุช สันตยากร

พวกเรากลับไปบ้าน ไปจัดสรรเวลาของเราในชีวิต
ว่าเวลาไหน ควรจะทำมาหากิน
เวลาไหน ควรจะพักผ่อน
เวลาไหน ที่เราควรจะแบ่งเวลามาภาวนา
ถ้าเราไม่จัดการชีวิตของเรา เราแค่เข้าใจหลักการภาวนา
แล้วเราคิดว่า เราจะเรียนรู้เอาในชีวิตประจำวันของเรานี้ มันไม่พอ
การที่เราแบ่งเวลาไว้
ทำงานส่วนหนึ่ง พักผ่อนให้พอส่วนหนึ่ง
พักผ่อนไม่พอ เราก็ภาวนายาก
ใครนอนหลับไม่พอ มันไม่สามารถรู้กายรู้ใจได้ กำลังมันไม่พอ
พักให้พอ แบ่งเวลา แล้วเราก็มาภาวนา

เวลาที่มาภาวนา เราก็หากรรมฐานที่เราชอบสักอันนึง
ที่ง่ายที่สุด ไม่ว่าจะเป็นคนใหม่คนเก่า
เราจะเห็นได้ง่ายที่สุดเลย ก็คือ
สวดมนต์ธรรมดา ที่เราสวดมนต์ทุกวันนี้นี่แหละ
ขณะนี้สวดมนต์ เราทำใจแบบสบายๆ ทำใจแบบเป็นธรรมชาติ
สวดมนต์ไป แล้วจิตหนีไปเรารู้ทัน จิตหนีไปเรารู้ทัน
ตัวนี้เป็นการทำกรรมฐานที่ง่ายที่สุด
แล้วก็เห็นได้ง่ายด้วย
แล้วส่วนใหญ่จะไม่เพ่ง
เวลาที่เราทำกรรมฐาน เราก็แค่ว่าทำสบายๆ ไป
จิตหนีแล้วรู้ จิตหนีแล้วรู้

ประโยชน์ที่จิตหนีแล้วรู้ มีหลายประการ
คือ จิตหนีไปแล้วรู้ จิตหนีไปแล้วรู้
เวลาที่เราหลงไปคิด
ปกติคนในโลกเนี่ย หลงไปคิด
มันจะคิดเรื่องนี้ แล้วก็ต่อเรื่องนี้ ไปเรื่อยๆ ทั้งวัน ไม่เคยรู้สึกตัวเลย
แต่ว่าเรามาทำกรรมฐาน อย่างเราสวดมนต์
แล้วจิตหนีไปแล้วรู้ แล้วจิตหนีไปแล้วรู้เนี่ย
มันจะทำให้เราเริ่มจะรู้จักสภาวะที่หลงไปคิดได้
ถ้าเราเห็นมันหลงไปคิดบ่อยๆ เห็นมันหลงไปคิดบ่อยๆ
ผลก็คือ จิตจะเริ่มจำได้ว่า หลงไปคิด เป็นยังไง
พอเราจำได้ สติจะเกิดเอง

เพราะฉะนั้นการที่เราทำในรูปแบบ
มันจะช่วยทำให้เราฝึกได้ทั้งมีสติที่ว่องไวขึ้น
ลักษณะที่เกิดสติ จะมีใจที่เป็นสมาธิเล็กๆ อันหนึ่ง
เป็นใจที่ตั้งมั่น แยกออกมาจากอารมณ์ต่างๆ แว้บนึง
อันนี้เรียกว่า ขนิกสมาธิ
ถ้าเราฝึกทำกรรมฐานไป จิตหนีแล้วรู้ จิตหนีแล้วรู้
ทุกครั้งที่หนีแล้วรู้ มีสติเกิดขึ้นครั้งนึง มีใจที่ตั้งมั่นเกิดขึ้นครั้งนึง
เพราะนั้น ถ้าเราซ้อมไปเรื่อยๆ ทุกวันๆ
สติเราจะไวขึ้น ใจก็จะตั้งมั่นเป็นผู้รู้ผู้ดูมากขึ้น

ตรงนี้
หลวงพ่อถึงบอกว่า การซ้อมในรูปแบบถือเป็นเรื่องจำเป็น
เพราะว่าจะฝึกให้พวกเรามีสติ ฝึกให้เรามีใจที่ตั้งมั่น
พอเรามีใจที่ตั้งมั่นแล้ว เราก็คอยมาเห็นความจริง
เห็นกายเปลี่ยนแปลง เห็นใจเปลี่ยนแปลง
ตรงนี้เราจะได้เริ่มเดินปัญญา

จับหลักไว้ให้แม่น
กลับไปบ้านซ้อมทุกวัน