จิตติดสงบ

หลวงพ่อ:

อันนั้นเพราะจิตเราไม่สนใจ จิตเราไม่ได้สนใจ มันก็ไม่จำไว้ นี้ถ้ามีหน้าที่ต้องจำ เราก็พยายามจำ แต่มันมีอีกอย่างหนึ่ง คือความชราของสมอง ความแก่ของเรา บางทีมันก็นึกไม่ออก มันเป็นเรื่องธรรมดา บางทีก็นึกออก บางทีก็นึกไม่ออก เป็นเรื่องปกติ

แต่ถ้าเราภาวนาแล้ว โน่นก็ไม่จำ นี่ก็ไม่จำ อันนั้นจิตมันติดสมาธิ ติดความสุข ความสงบเฉยๆ ฉะนั้นถ้าเรามีหน้าที่ต้องจำ เราก็ใช้สติให้แรงขึ้นตรงนั้น สมมติเราจะวางถ้วยอย่างนี้ ทำความรู้สึกวาง เราจะไม่ลืมแล้ว แต่ถ้าเราดูแต่จิต วางไปอย่างนี้ แล้วไปวางไว้ไหนก็ไม่รู้ นึกออกไหม ฉะนั้นเวลาจะอยู่กับโลก เพิ่มสติ หมายถึงสติที่อยู่กับโลก จะขยับเขยื้อนจะทำอะไร คอยรู้สึก เอาของไปวางตรงนี้ รู้สึกอะไรนี้ ไม่ใช่ดูแต่จิต ดูแต่จิตเดี๋ยวลืมโลกไปหมดเลย ที่ภาวนาใช้ได้ๆ

คำถาม:

หลวงพ่อ:

คือพอจิตเราตั้งมั่นแล้ว แล้วถ้ามันตั้งอยู่เฉยๆ คิดพิจารณาร่างกายเข้าไปเลย ตั้งแต่ผมเลย ผมไม่ใช่ตัวเรา ไม่ใช่ของเรา สัมผัสมันดูเลย ผมจริงๆ เป็นอย่างไร ผมมันมีรูปร่างอย่างไร มีสีอย่างไร มีกลิ่นอย่างไร มันไม่สะอาดอย่างไร พิจารณากระตุ้นอย่างนี้ เวลาจิตติดนิ่งติดเฉย พิจารณาลงในร่างกายทีละส่วนๆ เลย ขน เล็บ ฟัน หนัง มันสวยมันงามไหม มันมีรูปอย่างไร มีสีอย่างไร มีกลิ่นอย่างไร พิจารณาซ้ำๆๆ ลงไป ตั้งแต่หัวถึงเท้า เท้าถึงหัว พิจารณาขึ้น พิจารณาลง จิตมันจะถูกกระตุ้นให้หัดมองไตรลักษณ์ แต่ถ้าเรารู้ตัวตั้งมั่นแล้วนิ่งๆ อยู่ มันไม่เดินปัญญาได้แต่สมาธิ ก็ช่วยมันด้วยการพิจารณาร่างกายไป