ทุกวันปฏิบัติในรูปแบบ ระหว่างวันใช้เห็นจิตหลงแล้วตามรู้ ส่วนใหญ่จิตหลงไปคิดทั้งวัน

คำถาม:

หลวงพ่อ:

ฆราวาสมีข้อเสีย 2 ข้อ หนึ่งสมาธิไม่พอ จิตไม่ตั้งมั่น อันที่สองทำไม่ต่อเนื่อง ทำบ้าง เลิกบ้าง หยุดบ้าง พักผ่อนบ้าง ให้มันเด็ดเดี่ยว ดูมันไป มีเวลาเมื่อไรดูลงในกายในใจเมื่อนั้น เวลาที่ต้องทำงาน ต้องคิด ต้องอะไรก็แล้วไป อันนั้นจำเป็นต้องอยู่กับโลก หรือตอนนอนหลับก็ไม่ต้องมาห่วงเรื่องภาวนา หลับให้สนิทไป แต่ตอนเวลาที่เหลืออยู่กับลมหายใจ อยู่กับพุทโธ จิตมันไปปรุงสร้างภพสร้างชาติอะไรคอยรู้ไป ทำได้แค่นี้ก็ดีได้เยอะแยะแล้ว

ที่ปฏิบัติเหมาะสมแล้ว จิตเราก็พัฒนาขึ้นมาเรื่อยๆ แล้ว ทำถูกแล้ว ทำถูกแล้วก็ทำสม่ำเสมอ ฝึกให้สม่ำเสมอ มันก็จะพัฒนามากขึ้นๆ เห็นไหมจิตมันหนีไปเที่ยวเรื่อยๆ อย่างมันหนีไปคิด หนีไปเที่ยว เราคอยรู้ทันจิตหนีเที่ยวไปแล้ว เดี๋ยวก็เที่ยวไปอดีต เดี๋ยวก็เที่ยวไปอนาคต เดี๋ยวก็หลุดออกจากโลกของความคิด วิ่งไปดูรูป ไปฟังเสียงอะไรข้างนอกโน่น รู้ทันการทำงานของจิตไปเรื่อยๆ หายใจไปพุทโธไปเป็นเครื่องอยู่ เป็นเครื่องสังเกตเมื่อไรจิตมันหนีไป มันก็จะลืมหายใจ ลืมพุทโธ เพราะฉะนั้นที่เราหายใจ เราพุทโธ เพื่อเป็นเครื่องสังเกตจิตเท่านั้นเอง ไม่ใช่เป็นเครื่องบังคับจิต ถ้าบังคับจิตเดี๋ยวจิตเครียด สมาธิก็ไม่เกิดหรอก สมาธิไม่เกิดปัญญาก็ไม่เกิด ที่ฝึกอยู่ถูกแล้ว ทำให้มันสม่ำเสมอไป