รู้สึกร่างกายจิตใจอารมณ์ที่เกิดขึ้นเป็นคนละส่วนกัน รู้สึกจิตที่ไหลไปคิดทำให้เกิดทุกข์

คำถาม:

หลวงพ่อ:

เวลาเราทำสมาธิแล้วเราดูจิตใจ อย่าทำเหมือนที่ทำตอนนี้ ที่ทำตอนนี้จิตจะมีโมหะแทรก นั่งแล้วอย่างนี้เราไปแต่งจิตให้มันนิ่งๆ จะซึมๆ ไปอย่างนี้ เราเห็นอะไรไหวๆ เรานึกว่าเดินปัญญา ที่จริงจิตไม่มีกำลังพอ เพราะฉะนั้นเวลานั่ง นั่งรู้สึก ไม่นั่งแล้วแต่งจิตให้เคลิ้ม นั่งให้หลวงพ่อดูอีกที ไม่แต่งจิตให้เคลิ้ม อันนี้แรงไป ตั้งใจแรงไปมันจะแน่น ขณะนี้พอ ไม่ต้องไปแต่งให้มันเบลอๆ ลงไป ตรงนั้นไม่ดี ตรงนั้นจะทำให้โมหะของเราเยอะขึ้น แล้วเรานึกว่าเราเดินปัญญาอยู่ เห็นโน้นเห็นนี้วอบแวบๆ จิตไม่มีแรงที่จะละกิเลสหรอก

ฉะนั้นเรื่องสมาธิเป็นเรื่องใหญ่ เราเรียนรู้เท่าทันจิตใจของเรา สมาธิที่ถูกมันจะเกิด อย่างนั่งเมื่อกี้นี้ เราเห็นนี่โมหะ แต่งแล้วซึม นั่งแล้วซึม อันนี้ไม่ถูก เราก็ทำสมาธิซึ่งไม่มีโมหะ แต่ก็ไม่ใช่สมาธิที่มีโทสะอีก เครียดไปเลย เป็นสมาธิที่ปกติเลย ลองทำให้ดูอีกที อย่าแต่ง ตอนนี้แต่งแล้ว อย่าแต่ง ใช้จิตปกติไปรู้อารมณ์ ใช้จิตที่ปกติที่สุดเลย ตรงนี้จิตมันเคยชินที่จะมีโมหะ มันจะเริ่มเคลิ้มๆ ลงไป ฉะนั้นเราจะไม่ปล่อยจิตให้มันไหลลงไปอย่างนั้น เดี๋ยวมันเคยตัว เคยตัวแล้วต้องนั่งแก้

เคยมีคุณยายคนหนึ่ง อายุตั้ง 87 ปี มาหาหลวงพ่อ ตอนนั้นหลวงพ่อเพิ่งบวชอยู่ที่กาญจนบุรี มาบอกว่าฟังเทป ตอนนั้นเป็นเทป ฟังเทปหลวงพ่อแล้วรู้ว่าที่ทำอยู่นี้ติดสมาธิ จะให้หลวงพ่อแก้ให้ หลวงพ่อดูแล้วแก้ไม่ทัน แกติดสมาธิมาตั้ง 60 – 70 ปี จิตนิ่งๆ อยู่ ถ้าหลุดออกจากตรงนี้ จิตจะฟุ้งสุดขีดเลย ดีไม่ดีไปอบายเลย แล้วอยู่ห่างเราด้วย เลยบอกว่าแค่พยายามมาฝึกให้รู้สึกขึ้นมาเท่านั้น ฝึกแล้วตั้งใจไว้ว่าเราทำสมาธิ เราจะไม่ให้ความรู้สึกตัวนี้ดับไป ให้มีความรู้สึกตัวอยู่ ให้จิตสงบไปแต่ว่ายังมีร่างกายอยู่ไม่ทิ้งกาย ต่อไปพอตายไปเป็นพรหมมีร่างกาย พอพระศรีอาริย์ มาตรัสรู้ค่อยไปถามท่านไปเรียนต่อ