ตัดสินใจออกจากงาน ปัญหาที่เจอคือระหว่างวันจะหลงนาน เวลาทำในรูปแบบชอบง่วง

คำถาม:

หลวงพ่อ:

ออกจากงานเร็วไปหน่อย เวลาเราทำงาน พวกเรา บอกทั่วๆ ไปเลย เวลาเราทำมาหากินเราทำงาน ไม่ได้ขวางการปฏิบัติ ยกเว้นงานที่ผิดศีลผิดธรรมเท่านั้นล่ะ งานเป็นมือปืนรับจ้างของกำนัน อย่างนี้ขวางการปฏิบัติแน่ แต่ถ้างานสุจริตทำไปเถอะ กรรมฐานไม่ได้ทำให้เราหนีออกจากโลก เราอยู่กับโลกแล้วเราเรียนรู้โลกจนเข้าใจโลก คราวนี้จะอยู่ตรงไหนก็เสมอกันหมด จะอยู่บ้านหรืออยู่วัดก็เสมอกันหมดล่ะ

ถ้าเราเกิดศรัทธาปุบปับลาออกจากงานมาอยู่บ้าน หรือออกบวชปุบปับ บางทีภาวนาไม่นาน ซึมๆ ไปเลย มันไม่มีสิ่งเร้า ยังทำงานอยู่ สิ่งเร้าเยอะรู้สึกไหม มันเร้าตั้งแต่ตื่น วันนี้จะไปทำงาน จะต้องไปวิ่งขึ้นรถไฟฟ้าทันไหมอะไรอย่างนี้ ถ้าอยู่บ้านนอก จะขึ้นมอเตอร์ไซค์ทันไหมอะไรอย่างนี้ มีเรื่องให้วุ่นวายตั้งแต่ตื่นเลย

ผัสสะไม่ได้เป็นศัตรูของการปฏิบัติ การกระทบอารมณ์ ถ้ากระทบอารมณ์แล้วมีสติ อันนั้นคือการเจริญปัญญา ถ้ากระทบอารมณ์แล้วไม่มีสติ นั่นคือฟุ้งซ่าน เพราะฉะนั้นจะทำงานอยู่ ถ้าไม่ใช่งานที่ผิดศีลผิดธรรมอะไร ทำไปเถอะ ยังไม่ต้องรีบปลีกตัวนักหรอก ถ้าปลีกตัวนานๆ ใจมันจะเฉาๆ ไปบางที

หางานพาร์ตไทม์ หาอะไรทำ ถ้าอยู่ได้แล้ว ไม่เดือดร้อนเรื่องทำมาหากิน จะทำงานช่วยเหลือเด็กกำพร้า ช่วยเหลืออะไรอย่างนี้ก็ได้ ทำงานที่เป็นประโยชน์ มันจะกระตุ้นให้จิตใจเราคึกคัก เคลื่อนไหวแล้วเราจะตามรู้ตามเห็นความเปลี่ยนแปลงได้ง่าย ถ้าเราอยู่ๆ เราก็ปลีกตัวอยู่ในบ้านเงียบๆ ภาวนาของเราเงียบๆ ดูแล้วดีแต่ซึม

กระทั่งพระ พระไม่ใช่ว่าบิณฑบาต ฉันข้าวเสร็จแล้วก็เข้าห้องภาวนาเงียบๆ อีกวันหนึ่งก็ลุกออกมาบิณฑบาต ไม่ได้เป็นอย่างนั้น พระถึงเวลาออกมากวาดวัด ออกมาทำงานโน้นนี้ บางทีก็คนนิมนต์ไป มันก็คือผัสสะนั่นเอง เราก็จะเห็นใจมันจะไม่ไปติดไปค้างความนิ่งๆ เฉยๆ ใจมันจะแอคทีฟขึ้นมา แต่ถ้าผัสสะมันเยอะเกิน คราวนี้มันจะฟุ้งซ่าน เราก็ดูพอดีๆ แค่ไหนพอดี ดู ถ้าหนีการกระทบอารมณ์ไปเลย กะว่าภาวนาเอาเป็นเอาตาย ส่วนมากได้ช่วงเดียว เสร็จแล้วใจมันจะเฉื่อย

ต้องพยายามเคลื่อนไหว หากิจกรรมที่กระดุกกระดิกไว้ เราอยู่บ้านคนเดียว ทำงานบ้านบ้าง รดต้นไม้ เลี้ยงหมาเลี้ยงแมว หาอะไรให้มันมีผัสสะ ถ้านิ่งๆ เฉยๆ แล้ว เดี๋ยวมันซึมไป จิตมันไม่ตื่นตัว