พระเหนือพรหม

ความรู้สึกตัวสำคัญที่สุดในการปฏิบัติ

เวลาเรารู้สึกตัว ใจมันตั้งมั่นอยู่กับเนื้อกับตัว พอใจมันอยู่ที่ตัวเอง มันก็เรียนรู้ตัวเองได้ มาเรียนรู้กายเรียนรู้ใจได้ ใจมันหนีไปอยู่ที่อื่น ก็ไม่สามารถเรียนรู้ตัวเองได้

พวกเราเคยเห็นพระพุทธรูปปางหนึ่งไหม อยู่เหนือเศียรพระพรหมน่ะ เรียกพระเหนือพรหม เหรียญของหลวงปู่ดู่ก็มี หลวงปู่หงษ์ก็มี
มีพระพุทธเจ้า แล้วก็นั่งอยู่บนเศียรของพรหม บางทีก็ยืน แล้วแต่จะสร้าง
มองด้านหนึ่งก็คือการบลัฟกันระหว่างศาสนา ว่าศาสนาพุทธเหนือกว่าศาสนาที่มีเทวดามีพรหม

ถ้ามองแบบนักปฏิบัติ มองอีกแบบหนึ่ง ในตำรา… ตำนานมากกว่า อย่าเรียกว่านิทานเลย
พระพุทธรูปปางนี้มาจากเรื่องราวพระพุทธเจ้ากับผกาพรหม ผกาพรหมนี้มีทิฐิว่ากูเก่งที่สุดเลย กูเป็นสยมภู เกิดก่อนคนอื่น ไม่มีใครมีความรู้ดีเท่าเรา

พระพุทธเจ้าก็ไปทรมานพรหมนี้ ก็ไปท้ากันว่า ผลัดกันเล่นซ่อนหา
พระพุทธเจ้าบอกให้พรหมไปซ่อนก่อน
พรหมจะไปซ่อนอยู่ในโลกไหน พระพุทธเจ้ารู้หมดเลย ตามได้หมด
พอถึงเวลาที่พระพุทธเจ้าซ่อน พระพุทธเจ้าไปซ่อนอยู่บนเศียรของพรหม
พรหมดูเท่าไรๆ ก็หาพระพุทธเจ้าไม่เจอ

มันแปลว่าอะไร?

ถ้ามัวแต่ดูที่อื่น ก็จะหาพุทธะไม่เจอ

คือพรหมส่งจิตออกนอก เที่ยวไปดูที่โน่น ดูที่นี่ ดูที่โน่น ไม่เคยย้อนมาดูตัวเอง
เมื่อไม่ย้อนมาดูตัวเอง จะไม่เห็นพุทธะ
ถ้าย้อนมาดูตัวเอง ถึงจะเห็นพุทธะ

ถ้าเราดูพระเหนือพรหมเป็น เราจะรู้เลย เป็นคำสอนอันหนึ่ง สอนให้ดูตัวเอง
ถ้ามัวแต่ดูที่อื่น ก็จะหาพุทธะไม่เจอ หาจิตที่หลุดพ้นไม่เจอ
เพราะฉะนั้น การที่จิตใจเราอยู่กับเนื้อกับตัวเรื่องสำคัญ
ย้อนมาดูตัวเองบ่อยๆ ถ้าไม่ดูตัวเอง ไม่มีทางจะบรรลุมรรคผลเลย
จะไปรู้ทั้ง 3 โลก ก็ไม่เห็นพุทธะ เหมือนพรหมมองไปทั้ง 3 โลกเลย
ทั้งนรก-สวรรค์อะไร ดูไล่ไปหมด 31 ภูมิ หาพระพุทธเจ้าไม่เจอ เพราะมัวแต่ดูออกข้างนอกไม่ได้ดูตัวเอง

ทีนี้ถ้าเราอยากค้นพบพุทธะในตัวของเราเอง ก็ให้จิตใจอยู่กับตัวเอง
คอยเรียนรู้กายเรียนรู้ใจ สิ่งที่เรียกว่าตัวเราก็มีกายกับใจ คือรูปกับนามเท่านี้เอง
เพราะอย่างนั้น พยายามรู้สึกตัว อย่าใจล่องลอยไป