สังเวชนียสถาน

โยมถามหลวงพ่อว่า ควรจะปฏิบัติภาวนาอย่างไรเมื่อเดินทางไปสังเวชนียสถาน:
“พอดีได้มีโอกาสจะได้เดินทาง ไปสังเวชนียสถานของพระพุทธเจ้าค่ะ
อยากจะได้คำแนะนำว่า ในกรณีที่เราอยากจะได้รับกระแสธรรมจากพระพุทธเจ้าและพระสาวกเมื่อไปถึงแล้วนี่เราควรจะปฏิบัติภาวนาอย่างไร”
 

หลวงพ่อ:
มีสติไว้ ถ้าเราขาดสติตัวเดียว ใจก็จะฟุ้งไป
ความมีสติ รู้ทันใจที่เผลอไปเรื่อย ๆ อย่างเช่น เราเห็นขอทานวิ่งมา 500 คนพร้อม ๆ กัน ใจเราหวั่นไหว รู้เลย ใจจะวิ่งออกไปแล้ว เราคอยรู้ทัน รู้ทันใจของตัวเองไป พอใจของเราสงบตั้งมั่นแล้ว ใจที่มีสมาธิ จะเป็นที่รองรับธรรมะ

อย่างเวลาหลวงพ่อสอน หลวงพ่อถึงเข้มงวด ไม่ให้เราบางคนเอามือถือมาโทรอะไรอย่างนี้ มันรับธรรมะไม่ได้ ใจต้องสงบ ใจต้องสำรวม แต่ไม่ได้เคร่งเครียด คอยรู้ทันใจเวลามันหนี ใจหนีแล้วรู้ หนีแล้วรู้ ฝึกบ่อย ๆ แล้วสมาธิจะเกิด

เวลาเราไปอยู่ที่สังเวชนียสถาน เราก็ไปแบบลูกพระพุทธเจ้า มีสติ รู้กายรู้ใจไป
เราอย่าไปอย่างลูกเทวทัต ลูกเทวทัตคือไป เจ้าประคุณ ขอกระแสธรรม ขอไอ้โน่น ขอไอ้นี่ ขอไอ้นั่น
ไอ้นี่ไปแบบเทวทัต แบบชูชก ขอแหลก

ฉะนั้น ไปด้วยความมีสติ ด้วยความรู้เนื้อรู้ตัวไป แล้วจะได้ของดี

สังเวชนียสถาน อนียะ-สังเวช อนียะ-สถาน ที่จริง คือไปแล้วมันได้กำลังใจ แต่เรามาแปลแบบคนไทย แปลเป็นว่าเราไปอินเดียแล้วเราสังเวชมากเลย มีอะไรให้สังเวชเยอะเลย น่าสงสาร คนลำบากเยอะ

เราก็เคยเป็นแบบนั้น เราก็เคยอยู่อย่างนั้น ทีนี้เราตามศาสนาพุทธมาอยู่ตรงนี้ เมื่อหลายสิบปีมาแล้ว ครูบาอาจารย์ท่านบอกว่า เมื่อก่อนพวกเราก็อยู่อินเดียกัน ธรรมะอยู่ที่โน่น เราก็อยู่ พอธรรมะย้ายมาอยู่ทางนี้ เราก็ย้ายมาอยู่ทางนี้ ต่อไปธรรมะก็จะไปที่อื่น เราก็ไปนิพพานกัน

ที่จริงท่านพูดเยอะกว่านี้ แต่ว่าฟังแล้วแสลงใจ คือท่านบอกว่า พวกเราอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้หรอก เราต้องนิพพานแล้ว เพราะเวลานี้ ในบ้านเมืองนี้ คำว่า เวลานี้ คือเมื่อ 30 ปีก่อน เวลานี้ สัตว์นรกขึ้นมาเกิด นับจำนวนไม่ถ้วน เป็นช่วงเวลาที่สัตว์นรกขึ้นมา มันก็เป็นบ้านเมืองที่โน้มไปทางนรก เร่าร้อน มีแต่ความทุกข์ เบียดเบียนเต็มไปหมด เพราะภูมิจิตของคนเป็นอย่างนั้น
ภูมิจิตภูมิธรรมเป็นอย่างนั้น มันก็สร้างภพที่พอเหมาะพอควร กับภูมิจิตภูมิธรรมขึ้นมา

เราคิดถึงสิ่งเหล่านี้ แล้วเราสลดสังเวช ไม่ต้องไปอินเดียแล้ว สลดสังเวช หนีดีกว่า นิพพานตามครูบาอาจารย์ไป